Vorige week ontving ik een appje van mijn vader. Hij stuurt regelmatig interessante artikelen voor mij door die hij ergens leest. Ik werd er blij van toen ik het las. Ik voelde zijn betrokkenheid met wat ik nu aan het doen ben. Zo las hij vorige week een bericht op teletekst (jaa hij is een van die mensen die daar nog op kijkt ;) ) dat uit onderzoek van TNO is gebleken dat het aantal werknemers met burn-out klachten is opgelopen naar 16% (in 2007 was dat nog 11%). De jaarlijkse verzuimkosten zijn nu 9 miljard euro en worden steeds meer door psychische klachten veroorzaakt. 

Structurele verandering

Dat de burn-out- en andere psychische klachten maar blijven stijgen is niets nieuws. Maar toch blijf ik het schrikbarende cijfers vinden om te lezen. Dit doet mij vooral realiseren dat het structureel aantal stijgende burn-outklachten, ons vraagt om structureel iets te veranderen. Niet alleen in de systemen van onze maatschappij, maar vooral ook in onszelf.

Er is meer nodig

Er is in mijn beleving meer nodig dan aandacht voor werkdruk, werk-privé-balans, voldoende slapen, gezond eten en bewegen. Ik ben het er helemaal mee eens dat deze zaken belangrijk zijn. Maar deze structurele stijging vraagt om meer dan dat. Time-management, energie-management en aandacht voor een gezonde leefstijl (fysiek gezien) zijn één ding.

Structureel aandacht voor een gezonde mind

Maar wat ik zelf heb ervaren toen ik stressklachten had en nu nog steeds dagelijks nodig heb, is structureel aandacht voor een ‘gezonde mind’. Al die afleiders, prikkels, snelle veranderingen zijn in de huidige wereld een structurele situatie. Dat vraagt dus ook om een structurele oplossing voor jezelf om daar mee om te gaan. Voor mij is dat regelmatig vertragen. Ik maak hiermee voor mezelf ruimte om al die informatie te verwerken, het nodige aandacht te geven en daar effectieve keuzes in te maken.

Vertragen

Hoe vaak vertraag jij op een dag? Sta je even stil om te kijken wat er allemaal in je omgaat? Ben jij je bewust van wat je lichamelijk ervaart?  Wat voor gedachtes je hebt en waar die vandaan komen? Of wat je emotioneel gezien allemaal voelt? Het zijn juist die kleine momenten van zelfreflectie. Die momenten die je vroeger had, als je zonder telefoon op een bus of in de wachtkamer bij de huisarts aan het wachten was. Waarom doe ik, wat ik nu aan het doen ben? Wat wil ik nu eigenlijk? En wat heb ik nu nodig? Zonder vertragen dender je door in de sneltrein van het leven.

Mijn reflectievraag voor jou vandaag:

Hoe vaak vertraag jij op een dag en heb je momenten van zelfreflectie?

Groet,

Anouk